Lo caçul d'òr
Lhi a de rites liats a supersticions o a vielhas tradicions que son anats perduts, coma aquela de beure, drant del disnar del premier d’l’an, lo caçul d’or: es una vielha costuma que se navison lhi abitants de la part auta de la Bisimauda, e que ven da un fach legendari.
Dapè la sorça del Còla un bòt vivia una nombrosa familha de boscatiers.
La filha pi granda, aprés la mòrt de la maire, avia degut donar-se da far per mandar anant la maison e permettre ai fraires de trabalhar.
Era plasenta e alegra, robusta, bòna a trabalhar, fòrta, afectuosa embè lhi fraires pichòts e lhi mendicants que passavon e eron sempre ben aculhits.
Lo jorn calava divèrs bòts al Còla per pilhar aiga e rimontava lo viòl drech chantant, bèla si lhi mastèls eron ben pesants.
Fasia parelh decò la darriera sera d’l’an: arribaa sot lo grand faul, rescontra una vielhòta enfreidolhia que lhi chama la charitat.
La filha lhi respond gentila, la fai intrar en casa, lhi dona da beure e da minjar.
“Sies plasenta, jove e bela- lhi dis la vielha – e merites fortuna.
Aquesta nuech, quora principia l’an nòu, bèu decò tu un caçul d’aiga pensant a mi e recòrda…l’aiga arnovèla”.
Dich parelh s’n’en vai.
Aquela nuech, mentre velhava embè siei fraires, la filha pilha un caçul d’aiga dal singelin e bèu.
E que sorpresa quora se retròba dins las mans un caçul plen d’òr!
